SI JLITHENG

Jlitheng, ngono celukane. semut cilik ireng sing tansah mungsuhi kanca-kancane. melu kene ora entuk, melu kono ya ora oleh. pancen, awake Jlitheng kuwi klewat cilik, krempeng, ora bisa diendelake. wis pokoke ora ana gerombolan semut sing gelem karo dheweke.

"awakmu cilik miyeyet ngono, ora duwe daya, ora usah melu kene, mesthi ora kuwat nyeret apa-apa, malah ngrusuhi thok" ujare salah sijine semut gedhe.

"sapa wae aja gelem dieloni Jlitheng, ngendhet-ngrendheti laku ae" kandhane semut liyane marang kanca-kancane nalika Jlitheng nembung arep melu koloni semut kuwi.

Jlitheng sedhih, jan nelangsa tenan uripe. kok kebangeten temen ora ana kancane sing gelem nampa dheweke. sedina-dina dheweke mung mlaku ijenan, mangan sepethuke, yen ana bebaya ya diadhepi dhewe. ning tujune seprana-seprene aman saka bebaya.

"dhuh gusti, nelangsa temen awakku. becike kula pejah kemawon gusti, tinimbangurip nggih mboten wonten semangat" sambate Jlitheng ing sawijining dina.

Jlitheng putus asa tenan. ora semangat nglakoni urip. dheweke mung ngetut lakune sikil wae.

Dina iku Jlitheng wegah arep menyang ngendi-endi. dheweke pilih ndhelik ing susuhe manuk derkuku wae sing dina iku kebeneran ana endhoge sing durung netes. susuh kuwi lagi ditinggal emboke derkuku. lagi golek pangan mbok menawa, megkono pikire Jlitheng.

Lagi enak-enak liyer-liyer dumadakan awake Jlitheng kaya dihoyog-hoyog, ana barang gedhe tlesar-tleser sing marani susuh kuwi. Jlitheng durung ngerti apa sing sabenere kedadeyan.

"ku..ku..ku... tulung...tulung endhogku arep dipangan ula, huk..huk.. hei ula aja mbok pangan calon anakku kuwi..." ujug-ujug krungu pambengoke simbok derkuku melas banget. dheweke mung isa jerat-jerit karo mabur mubeng-mubeng, arep nglawan si ula genah kalahe.

Krunngu pambengoke simbok derkuku mau, Jlitheng lagi ngerti saiki, ana ula kang arep nyaplok endhogke derkuku.

Nanging Jlitheng ora meneng wae. Dheweke malah thukul kuwanene. Dheweke banjur nggremet cepet ing awake ula. Dheweke mlebu ing kupinge ula lan banjur nyokot daging ing jero kupinge ula mau bola-bali. Si ula dadi kelaran, banjur ngipat-ipatake awake. Nanging senajan mengkono sajake isih durung bisa ngalahake kekarepane ula kasebut anggone tetep arep mangan endhog-endhogke derkuku. Simboke derkuku dhewe isih jerat-jerit tanpa bisa apa-apa.

Jlitheng uga emoh nyerah, dheweke tetep pengin nylamatake endhog derkuku sing melas iku. Ngerti upayane durung bisa ngasarake mungsuhe, Jlitheng golek perangan awak liya sing bisa dicokot. Ula kuwi kelaran, terus tleser-tleser mundur. Durung marem, mata kiwa uga dicokot. Saiki ula krasa kelaran tenan.

Ngerti mungsuhe wis rada putus asa, Jlitheng nglungani wusanane ula kasebut tiba saka wit, banjur tlesar tleser nglungani, wurung anggone arep mangan endhog-endhog derkuku kuwi.

Simbok derkuku seneng banget atine amarga calon anake ora sida dipangan ula. Senajan dheweke ora ngerti geneya ula mau ujug-ujug kelaran banjur tiba ngono wae. Mesthi wae, amarga Jlitheng pancen cilik banget, dadi lumrah yen simbok derkuku ora ngerti.

“maturnuwun gusti , sampun nylametaken calon anak kula, kula jani mboten badhe nilar tebih-tebih tigan menika” simbok derkuku kuwi muji sukur marang gusti allah sinaambi ngambungi endhog-endhogke.

Ngerti lakone simbok derkuku lan enddhog-endhogke slamet saka bebaya, Jlitheng uga melu muji sukur merga dheweke bisa aweh pambiyantu.

Bubar prastawa kuwi, Jlitheng banjur lunga saka kono, pancen disengaja ora ngaton ana ngarepe simbok derkuku. Dheweke seneng amarga senajan awake cilik pranyata isih bisa migunani tumrap liyan.

Gusti ngripta titahe mesthi ora ana sing muspra . Jlitheng nyuwun ngapura marang gusti amarga wingi tansah mopo lan nyalahake kahananan urip.

impian nopitasari

Karang Malang, RT/RW 03/03 Tambakrejo,

WonosariGrobogan-Jawa Tengah

Panjebar Semangat No. 44-1 Nopember 2014